ॐ नमो जी गणराया
गुरुराया, साईराया
बालक पडते तव पाया
लाव उराशी सदया रे ।। १ ।।
साई मंगल तव नाम
भक्तां करिते निष्काम
जीवन बनते सुखधाम
किमया कैसी वानू रे? ।। २ ।।
तुझी कृपा हो जयावर
उरे न पळभर तनावर
भाव होतसे अनावर
समाधि सत्वर लागतसे ।। ३ ।।
परमार्थाची रुचि लागे
काय अधिक मग तो मागे?
भवभय पळते झणि वेगे
प्रत्यय दे हा गुरुनाम ।। ४ ।।
साई! साई! जप चाले
रूप मधुर नयनी भरले
गंधित मन झाले, झाले
अष्ट भाव सात्त्विक स्फुरले ।। ५ ।।
शिळेवरी तू बसलेला
आवडला बहु आवडला
सोSहं स्वर कुठुनी आला
दिसली मज गुरुपदकमले ।। ६ ।।
मधुर झिणझिण्या येतात
हासू फुटते गालात
सात्त्विकता जी चित्तात
ये उदया बघता बघता ।। ७ ।।
नकोच मज धन भुलवाया
नकोच गौरव मज वाया
नकोच सत्ता झिंगाया
ठाव तव पदी दे साई ।। ८ ।।
मन झाले शिरडी माझे
आले मनि साई राजे
मानसपूजा बहु साजे
पूर्ण चंद्रमा भक्तीचा ।। ९ ।।
अरूप जरि तू गुरुराया
सुस्वरूप दिसशी सदया
तूच लाविशी बोलाया
वेड शहाणे लाविशि रे ।। १० ।।
विश्व सदन मज वाटतसे
साईमूर्ती हृदि विलसे
निर्भय मानस झालेसे
प्रसाद ऐसा सद्गुरुचा ।। ११ ।।
असता सद्गुरु हृदयात
शिष्य होतसे निभ्रांत
स्मृतिसौरभ त्या सुखवीत
कोण छेडते हृदयसतार? ।। १२ ।।
साई स्वामी एकच हो
शिरडी पावस एकच हो
अभिन्नत्व हे मन पाहो
काय उणे मग भक्ताला? ।। १३ ।।
भूती दिसतो भगवंत
कानी येतो भगवंत
स्पर्शनि भासे भगवंत
एक विषय गुरु झालेला ।। १४ ।।
अचिन्त्य वाटे चिंतावे
अदृश्य वाटे देखावे
अलभ्य ते मज लाभावे
छंद लागला साईचा ।। १५ ।।
दत्तराज हे साईनाथ
आदिनाथ हे साईनाथ
धरा तुजमुळे असे सनाथ
वंदन घे सद्गुरुराया ।। १६ ।।
तव पूजा मी कशी करू?
तुझी स्तुती मी कशी करू?
तुझे ध्यान मी कसे करू?
शिकव शिकव गे साईमाय ।। १७ ।।
सोSहं चा मज प्रत्यय दे
मधुराद्वय मज अनुभवु दे
भक्तिगीत मज गाऊ दे
कोड जिवाचे पुरवी गे ।। १८ ।।
साई! साई! मन गाते
साई! साई! मन ध्याते
साई! साई!! मन बघते
निशिदिनि साईचा छंद ।। १९ ।।
गुरुचरित्र मी गाईन
गुरुमूर्ती मी पाहीन
गुरुकीर्तन मी ऐकेन
वेडच ऐसे भजनाचे ।। २० ।।
उदी तुझी दे साई गे
विरक्ती अंगी बाणव गे
उत्कटता दे भजनी गे
नकोच काही अन्य मला ।। २१ ।।
जेथे जेथे मन जाई
तेथे दर्शन दे साई
पवन ही देवो तव ग्वाही
तथास्तु! वद ना साईमाय ।। २२ ।।
देहभाव हा विरेल का?
भक्तिभाव हा फुलेल का?
सद्गुरु दर्शन देतिल का?
हुरहुरताहे मन माझे ।। २३ ।।
स्मित जे वदनी मज दिसले
चांदणेच ते मज गमले
प्राजक्ताची जशी फुले
गंध दरवळे सोSहंचा ।। २४ ।।
गौरीशंकर साई हो
रमारमण श्रीसाई हो
ब्रह्मदेव ही साई हो
परब्रह्म श्री साईनाथ ।। २५ ।।
साई ओळखता यावा
मना रुचू दे जनसेवा
आत्मारामहि तोषावा
भक्तियुक्त कर्तव्याने ।। २६ ।।
साई तुजला आळविता
झरणी हर्षित हो झरता
अमृतमय हो ही कविता
तुझी कृपा मज जाणवते ।। २७ ।।
झोळी भिक्षेची धरता
विश्वनिकेतन मज होता
मधुर शिदोरी ये हाता
सार्थक झाले जन्माचे ।। २८ ।।
उदी लावता भाळाला
काम श्याम सत्वर झाला
अग्नि घेतसे शैत्याला
पुनव सदा मनि प्रकाशली ।। २९ ।।
साई! साई! गर्जावे
साई! साई! ऐकावे
साई! साई! मी गावे
सोSहं भजनी मन रंगे ।। ३० ।।
साईंच्या दरबारात
भक्तमंडळी जमतात
साईमहिमा गातात
दिव्यानंद मिळवावा ।। ३१ ।।
कणव मनी ती साई हो
भक्तिभावना साई हो
कौतुक ते ही साई हो
साई म्हणजे मानवता ।। ३२ ।।
बरी फकीरी दास म्हणे
बरी भाकरी दास म्हणे
गरिबाघरी हरि दास म्हणे
साई दीनांचा नाथ ।। ३३ ।।
गुरुराया साई सदया
निर्हेतुक रे तुझी दया
भवभय नेशी तू विलया
जय मुनिराज जय योगिराज ।। ३४ ।।
कोण मी? असा प्रश्न पडे
अहंभाव सर्वत्र नडे
परमेश्वर मग कुठे दडे
उलगडशी साई कोडे ।। ३५ ।।
देहोSहं फिटते भ्रांती
अनुभवास ये मग शांती
ध्यानांतरि ये विश्रांती
जीवन अमृतमय आता ।। ३६ ।।
डामडौल तो नको नको
दंभ नको, मत्सरू नको
दुजाभाव मनि नको नको
एवढेच मज दे साई ।। ३७ ।।
नेशिल केव्हा शिरडीला
ओढ लागली लेकीला
साद म्हणुनि ही साईला
अंगुलि धरुनी चालव गे ।। ३८ ।।
चरणधूलि मज उदीच गे
स्मरण तुझे मज अमृत गे
तव नामाचा छंदच गे
वेडा झालो मी साई ।। ३९ ।।
तुला आळवू सांग कसा?
कोठे ठेवू सांग कसा?
मनी उमटला खोल ठसा
तुझिया हस-या मुद्रेचा ।। ४० ।।
विकारवश का मन होई?
तोल मुळी राहत नाही
शांत दांत बनवी साई
स्नेह शिकव या दासाला ।। ४१ ।।
मीपण माझे लोपावे
साईमय मज जग व्हावे
सोSहं सहजचि साधावे
सद्गुरु पुरवी ही आस ।। ४२ ।।
वायुलहर तू साई का?
जलतरंग तू साई का?
नीलगगन तू साई का?
हे जो वदवी तो तूच ।। ४३ ।।
चुकता चुकता मज शिकणे
पडता पडता सावरणे
ज्ञान हळुहळू आचरणे
श्रद्धा सबुरी देशिल ना? ।। ४४ ।।
भगवद्गीता आवडते
"पार्थ मी" असे मन म्हणते
"तूच कृष्ण" साई, गमते
शिष्य तुझा मी, शिकव मला ।। ४५ ।।
काय ग्राह्य हे मला कळो
काय त्याज्य ते सहज गळो
चित्त न माझे कधी मळो
ते गंगेचे जळ व्हावे ।। ४६ ।।।।
आदिनाथ तू साईनाथ
आदिगुरु तू साईनाथ
आदिकवि हि तू साईनाथ
पदलालित्ये जाणवते ।। ४७ ।।
गानकला तू श्रीसाई
शिल्पकला तू श्रीसाई
शब्दकळा तू श्रीसाई
जाणवले हे जाणवले ।। ४८ ।।
कर साह्याचा तू साई
स्पर्श आईचा तू साई
वच जे प्रेमळ तू साई
अवती भवती वास तुझा ।। ४९ ।।
मायतातही तू साई
सानलेकरे तू साई
घरकुल माझे तू साई
स्वानंदाच्या सम्राटा ।। ५० ।।
आसन सुस्थिर मजसी दे
प्रशांत मानस मजसी दे
अढळ श्रद्धा मजसी दे
ठेवी कर मस्तकि माझ्या ।। ५१ ।।
डोळे मिटुनी मी घ्यावे
आत मनासी मुरडावे
अंत:स्था बघता यावे
आस गोमटी ही माझी ।। ५२ ।।
या भजनाचे दे प्रेम
तूच चालवी मम नेम
ध्यानी येउनि दे क्षेम
लळा आगळा पुरवी रे ।। ५३ ।।
धनसुतदारा सुखे असो
तव पदकमली चित्त वसो
कंटकजाली सुमन हसो
ऐसी लाभो प्रसन्नता ।। ५४ ।।
ज्ञान भक्ति यांचा योग
दुग्धशर्करा संयोग
सहज हटवितो भवरोग
वैद्यराज साई मिळता ।। ५५ ।।
जे माझे ते मजपाशी
दाखवूनि ते दे मजशी
शरणागत या शिष्यासी
दूर नको लोटू देवा ।। ५६ ।।
प्रणवाचा जो उच्चार
तो आहे तव हुंकार
तव प्रतिमा घे आकार
ॐकारात्मक मज दिसते ।। ५७ ।।
तिळहि न खोटे तुज खपते
भोळे मानस आवडते
भजनी वृत्ती बहु रमते
साईशंकर नृत्य करी ।। ५८ ।।
“मी कर्ता” हा गर्व नसे
“मी तर त्याचा” भाव असे
तन्मयता नयनी विलसे
स्फटिकाचे घर प्रकाशले ।। ५९ ।।
स्वस्थ तरी विश्वी फिरशी
देह धरुनि ही अविनाशी
अघटित लीला दाखविशी
भक्ति अंतरी रुजवाया ।। ६० ।।
अनासक्ति जी तू साई
निरहंकारीपण साई
स्थिती विदेही तू साई
कोटि कोटि वंदने तुला ।। ६१ ।।
मदीय दोषां घालव रे
हात धरूनि तू चालव रे
बोल बोबडे बोलव रे
हट्ट पुरव गे साईमाय ।। ६२ ।।
कायापालट घडेल का?
मार्दव भाषणि येइल का?
सेवा काही घडेल का?
आतुरलीसे उत्सुकता ।। ६३ ।।
बरे कांबळे बैसाया
बरी भाकरी भक्षाया
बरे उदक ते प्राशाया
तव साधेपण दे साई ।। ६४ ।।
स्वस्थ बैसता देव दिसे
प्रसन्नचित्ती देव दिसे
गुरुच देव हे सत्य दिसे
शिकवण प्रेमळ तव साई ।। ६५ ।।
जनात असलो तरी तुझा
एकांतीही तुझा तुझा
मी सर्वांगे तुझा तुझा
अजाण बालक साईमाय ।। ६६ ।।
परब्रह्म ठावे नाही
तर्क कराया मति नाही
पांडित्याचा कण नाही
एकच कळते तू सर्व ।। ६७ ।।
तू जननी तू जनक तसा
तू बंधू तू तशी स्वसा
तू सद्गुरु भवतारु तसा
साई मनाला कळते हे ।। ६८ ।।
थेंबे थेंबे होत तळे
क्षणाक्षणाने युग झाले
कणकण मिळुनी गिरि बनले
स्मरण नित्य मी तसे करी ।। ६९ ।।
तू बोलविल्या बोलेन
तू चालविल्या चालेन
तूच लिहविल्या मी लिहिन
सूत्रे सारी तुझ्या करी ।। ७० ।।
नश्वर ते दाखवी उदी
शाश्वत स्मरणी आणी उदी
उदी शिकविते पदोपदी
रक्षा अंती सगळ्याची ।। ७१ ।।
दे रक्षण संकटी गुरु
चिंता कसली व्यर्थ करू
साई साई उच्चारू
आत्मबळासी वाढवितो ।। ७२ ।।
“जेथे, तेथे” तू साई
“जेव्हा, तेव्हा” तू साई
“जैसा, तैसा” तू साई
निर्गुण तैसा सगुणहि तू ।। ७३ ।।
तू कर्ता या सृष्टीचा
तू धर्ता या सृष्टीचा
तू हर्ता या सृष्टीचा
ब्रह्मा विष्णु शिव साई ।। ७४ ।।
बागेमधले सुमनहि तू
त्यावरचा दवबिंदू तू
गंधित शीतल वायुहि तू
प्रत्ययकारी तव सहवास ।। ७५ ।।
अनुतापे मी पोळावे
कळवळुनी मी क्रंदावे
कुशीत मजला त्वा घ्यावे
करुणा येउनि अनावर ।। ७६ ।।
स्वामी समर्थ तू साई
परम सद्गुरु तू साई
जगदुद्धारक तू साई
कितिदा तुज संबोधावे ।। ७७ ।।
किती उशीरा मज कळते
जे कळते ते नच वळते
आघाते मन हुळहुळते
हळवी फुंकर मार त्वरे ।। ७८ ।।
जखम वाहते भळभळ रे
अंतरि वाढे तळमळ रे
तुजविण कोणा कळकळ रे
शरण शरण सद्गुरुराया ।। ७९ ।।
दृष्टि अमृता वर्षत रे
वाणी सुखवी भक्ता रे
तुझी छबीही बोलत रे
अनुभव हा ज्याचा त्याला ।। ८० ।।
बाहेरुनि वळवी आत
प्रकाश वितरी चित्तात
ये सोSहं च्या भजनात
काळाचाही विसर पडो ।। ८१ ।।
असता जवळी नच दिसशी
दूर जाउनी झकवीशी
अनुसंधाना साधविशी
जाणुनिया हित दासाचे ।। ८२ ।।
का मग चुकण्याची खंत
जो सांभाळी तो संत
भक्तिपथे जाणे संथ
गाठिन निश्चित ध्येयासी ।। ८३ ।।
जरि अवखळ हे मन माझे
भावसुधा पिउनी ताजे
सुमन गुरूच्या पदि साजे
पूजा करण्या पडलेले ।। ८४ ।।
साई पदिची धूळच मी
साईचे स्मित सुंदर मी
वदनावरचे तेजहि मी
रोम रोम तनुचा फुलला ।। ८५ ।।
“साईसच्चरिता” गावे
साईस्मरणी रंगावे
तरीच साईप्रभु पावे
देव भुकेला भावाचा ।। ८६ ।।
सज्जनगडचा समर्थ तो
शेगावाचा समर्थ तो
पावसचही स्वामी तो
संत स्वरूपी मिळलेले ।। ८७ ।।
महत्त्व आहे सत्यासी
जाणावे अंत:स्थासी
ध्यावे आत्मारामासी
गुरुबोधाचा मथितार्थ ।। ८८ ।।
सुख साईला मागावे
दु:खहि त्याला सांगावे
शिशु होउनिया बिलगावे
घे जवळी साईमाय ।। ८९ ।।
जो जो वाढे हव्यास
भक्त अंतरे सद्गुरुस
एकच धरणे मनि आस
गुरुपदसेवा नित्य घडो ।। ९० ।।
साईचा तो जयघोष
तो भक्तीचा परिपोष
मनास देई संतोष
भजनसोहळा सद्गुरुचा ।। ९१ ।।
माळेमधला मणि एक
शिकवी भक्ता “तो एक”
डोळे मिटुनी त्या देख
नाम नि नामी एकच की ।। ९२ ।।
का खंती मग कर्माची
कास धरी रे योगाची
पूजा कर गुरुरायाची
स्वकर्मकुसुमे वाहुनिया ।। ९३ ।।
जो जो भेटे तो साई
अंतर्बाह्यहि तो साई
विश्व भरुनि उरला साई
विश्वात्मक तैसे व्हावे ।। ९४ ।।
निजदेहाचा मोह नको
स्वार्थाचा लवलेश नको
द्वेषाचे तर नाव नको
साई प्रेमाची मूर्ती ।। ९५ ।।
भिक्षा शिकवी “दान करा”
भिक्षा शिकवी “गुरु स्मरा”
भिक्षा शिकवी “जगि विहरा”
थोड्यावर व्हा संतुष्ट ।। ९६ ।।
भिक्षा घेई तो साई
भिक्षा देई तो साई
हे जो निरखी तो साई
ध्यानी घ्यावा एकपणा ।। ९७ ।।
हे यज्ञाचे रूप नवे
संघटनेसी सूत्र नवे
चिंतनासहे खाद्य नवे
भिक्षाटनही भक्तीच ।। ९८ ।।
राव-रंक हा भेद कुठे?
अंत्यज-द्विज हा भेद कुठे?
अज्ञ-प्राज्ञ हा भेद कुठे?
समान भूमी भक्तीची ।। ९९ ।।
भाषा हृदयांची एक
भाविकता सगळी एक
ओढ गुरूची ही एक
जाणवले हे जाणवले ।। १०० ।।
साई न केवळ शिरडीचा
नच केवळ तुमचा-आमचा
तो तर अवघ्या विश्वाचा
विश्वनाथ हा साईनाथ ।। १०१ ।।
या वाग्यज्ञे तोषावे
पसायदानहि मज द्यावे
अंतरि नित्याचे यावे
देह बनू दे देव्हारा ।। १०२ ।।
साई ज्ञानाचे ज्ञान
साई ध्यानाचे ध्यान
साई गानाचे गान
विश्रांतीची विश्रांती ।। १०३ ।।
चंद्र तिथे चंद्रिका असे
शंभु तिथे अंबिका असे
भाव तिथे श्रीसाई असे
साई प्रत्यय देतात ।। १०४ ।।
क्रोधासी औषध शांती
स्नेहाने जुळती नाती
अंतरि तेवतसे ज्योती
श्रीसाईच्या भक्तीची ।। १०५ ।।
कृपा करी रे कृपा करी
श्रीरामासी लाव उरी
कृपाहस्त तू ठेव शिरी
मागू मी दुसरे काय? ।। १०६ ।।
तुझे स्तोत्र हे मज गीता
तुझे नाम हे मज कविता
तुझी भक्ति तर सुरसरिता
आचमने लाभे तृप्ती ।। १०७ ।।
अधिक असे जे कर सरते
न्यून असे ते कर पुरते
राम विनवि साई तूंते
भावांजलि ही स्वीकारी ।। १०८ ।।
हरि: ॐ तत् सत्।
।। श्री साईनाथार्पणमस्तु ।।
रचयिता : श्रीराम बाळकृष्ण आठवले
(१९७६ सालची रचना आहे)
