बोल रोकडा तुकयाचा सर्व प्रत्ययाचा..

विटोनी प्रपंचा जातो भंडारा डोंगरी
वृक्षवल्ली होती तेथे सोयरी धायरी
पक्षि गोड गाती तेथे गाणे विठ्ठलाचे
ताल देत त्या गाण्याला झरा गोड हासे
भासे रूप भगवंताचे तृणांकुरामाजी
रोम रोम फुलतो देही तुका हो विदेही
पंगुलागीं फुटती पाय मुक्यालागी वाचा
बोल रोकडा तुकयाचा सर्व प्रत्ययाचा!

धरा तप्त बघता येते गगन की भरोनी
वर्षुनिया अमृतधारा धरेलागी न्हाणी
बीज एक धरणी घेते कोटि फळे देते
पानफुलांनी वनराई फुलोनिया येते
वाटसरा देते छाया सोसुनिया ऊन
अनाथास द्यावी माया व्हावे पांघरूण
ऊब देत उघड्या साहा कडाका हिवाचा
बोल रोकडा तुकयाचा सर्व प्रत्ययाचा!

दीड वीत पोटासाठी किती आटाआटी
राख चिमूट देहाची व्हायची शेवटी
बैल जुंपला घाण्याला  फिरे तो गरारा
आस पिशाच्ची रे तुजला ओढते फरारा
कोण बायका नी पोरे बंधनार्थ दोरे
खुळ्या मानतोसी त्यांना नभांगणी तारे
एक आप्त पांडुरंग देव हा तुझा
बोल रोकडा तुकयाचा सर्व प्रत्ययाचा!

विठ्ठल सावळा आहे मळा लावण्याचा
काय वानु रूप त्याचे शिणे मात्र वाचा
कासे कसे पितांबर पांघरून शेला
युगेयुगे वीटे वरी हरी उभा ठेला
पालवितो भक्तां हाते सखा पांडुरंग
करा गजर नामाचा होउन निःसंग
बिंदु बिंदु मिळुनी अंती सिंधु व्हावयाचा
बोल रोकडा तुकयाचा सर्व प्रत्ययाचा!

नको सोडण्या संसार नको राख अंगा
नको उपास तापास भजा पांडुरंगा
पराविया नारी माना रुक्मिणी समान
सकल जीव ते भगवंत देव नाही आन
देह हा पंढरी आणि - आत्मा हा विठ्ठल
कामक्रोधकचरा झाडा व्हावया निर्मळ
बघा अतरंगी अपुल्या नाथ पंढरीचा
बोल रोकडा तुकयाचा सर्व प्रत्ययाचा!

कुणी निंदो अथवा वंदो मना भान नाही
फोडुनी भांडार म्हणवी स्वतः मालवाही
शुद्ध धरोनीया भाव तुका वाढलाहो
कळवळोनी धावे देव ऐकुनिया टाहो
जीवशीव मिळले येथे इंद्रायणीमाजी
साक्ष देत अजुनी राहे उभी वनराजी
डोहा डोंगरात घुमतो नाद या पदाचा
बोल रोकडा तुकयाचा सर्व प्रत्ययाचा!

रचयिता : श्रीराम बाळकृष्ण आठवले