दार उघड ना रे दादा..

झोपडीच्या दारावर मुक्ताचे चिमुकले हात सारखे आघात करत होते -
दादा, दार उघड ना रे - दादा
आणि ज्ञानदेव साऱ्या जगावर रुसून, स्वतःला कोंडून घेऊन बसला होता. उठायचंच नाही या हट्टानं.
त्याचा तो निग्रह भयावह होता. या ज्ञानाची समजूत कोणी घालायची? याच्या मनातल्या भावनांची कोंडी कोणी फोडायची?
लहानग्या मुक्तेत साऱ्या विश्वाचंच शहाणपण आज उदेलं होतं -
तिचा अभिनव वाग्विलास सगळ्यांनाच चकित, प्रभावित करून सोडणारा. तिचे आवाहन पोचणार नाही असे कसे होईल?
ऐकाच तर तिची हाक - तिचा धावा -
---------------------------------------------

दार उघड ना रे दादा
दार उघड ना रे दादा! ध्रु.

राग धरसि कोणावर
आपल्याच रूपावर
खेद नको करु रे दादा दार उघड ना रे दादा!

क्रोधे जर विश्व भडकले
तुवा नीर होउनि वहिले
निरवावे अन् फुलवावे निवारण्या अगणित विपदा!

बहिण लाडकी मी मुक्ता
विनवी तुज सोड अहंता
ब्रह्म हेच अपुले रूप ओळखण्यासाठी दादा!

साधुपण सोपे नसते
घाव घाव सहणे असते
मनास या अधि मारावे अधिक काय सांगु विरक्ता!

शुद्ध मनाच्या राऊळी
हसत राहि चंद्रमौळी
गंगाजल हृदय करूनी अम्हां तारण्यास्तव दादा!

अंत नको पाहू दादा
राग सोड ना रे दादा
साद घालते मी मुक्ता
झडझडुनी उठ रे दादा, दार उघड ना रे दादा!

रचयिता : श्रीराम बाळकृष्ण आठवले
कल्याण / केरवा
(श्रीसंत ज्ञानेश्वर - कथाकाव्य)