प्रसाद पुष्पे - देव देहात दे हात.

प्रसाद पुष्पे - देव देहात दे हात.

देवाचिये द्वारी - एवढे उद्गार निघाले मात्र छोटा नातू बोलून गेला उभा क्षणभरी..

हरिपाठातला सर्वात पहिला अभंग. हरि मुखे म्हणा - हरि मुखे म्हणा, पुण्याची गणना कोण करी? ध्रुवपदच होऊन बसलं ते.

देवाचे द्वार कोणते? देवळाचा दरवाजा एवढाच मर्यादित अर्थ घ्यायचा का त्याचा? आणि मग क्षणभरच का उभे राहायचे तिथे? चिंतनाला चालना मिळत जाते.

चारी मुक्ती साधणारा तो चतुर हरिभक्त! हरि हरि! हा सोपा मंत्र जिभेच्या टोकावर बसलेला.

ज्ञानदेव महाराज  श्रीव्यासमुनींचा हवाला देत आहेत - द्वारकेचा राणा पांडवा घरी!

यत्र योगेश्वर: कृष्णो यत्र पार्थो धनुर्धर:
तत्र श्रीविजयो भूतिध्रुवा नीतिर्मती मम।।

योगेश्वराला आपलासा करायचं तर आतला दरवाजा उघडायचा. ध्यानाला बसायचे. डोळे मिटून घ्यायचे आणि आतल्या घननीळाला त्याचे नाम घेत घेत पोटभर पाहून घ्यायचे. चंदनी पुरुष होऊन जायचे. आपल्या आतच तर आहे पंढरपूर-आळंदी-देहू सगळे काही.

लेखक - श्रीराम बाळकृष्ण आठवले.