मज लागो हाची ध्यास, माझा सुटावा हव्यास!

व्हावी आशेची निराशा, व्हावे रामाचा मी दास 
मज लागो हाची ध्यास, माझा सुटावा हव्यास! ध्रु.

मुळी प्रपंच फाटका 
तरी करावा नेटका 
तर साधे परमार्थ जगी रंकास, रावास!१

सुख बाहेर कुठले? 
आत आत दडलेले 
हवी अंतरी स्वस्थता, ही ची पुरवावी आस!२ 

माझा भार रामावरी 
देह प्रारब्धाच्या वरी 
आता बसू दे निवांत, आता स्मरू राघवास!३

रचयिता : श्रीराम बाळकृष्ण आठवले
गोंदवलेकर महाराज प्रवचन क्रमांक १६१ (९ जून) वर आधारित काव्य.
प्रारब्धावर देह टाकणे ही खरी संन्यासवृत्ती होय. 
आशेची निराशा झाली नाही तोपर्यंत भगवंताचा दास नाही होता येणार. आशा जेव्हा मनात उठेल तेव्हा ती भगवंताला अर्पण करावी. 
हवे व नको याचा आग्रह नसावा. यातच वासनेचे मरण आहे.